Spływ Bobrem – to atrakcja, która łączy ze sobą trzy elementy – współpracę na wodzie, integrację zespołu oraz spędzanie niezapomnianych chwil na łonie natury. Rzeka Bóbr na proponowanych przez nas odcinkach jest krystalicznie czysta i przepięknie wije przez okoliczne wzgórza i lasy tworzące cichy i spokojny Park Krajobrazowy Doliny Bobru. Po drodze napotkać można Dolinę Świerków, Zamkową Górę, Bobrowe Uroczysko, czy Agatową Skałę.

Powstało przez przegrodzenie w latach 1902-1912 rzeki Bóbr zaporą o wysokości 62 m i długości 290 m w koronie. Podstawowym celem Jeziora Pilchowickiego jest działanie przeciwpowodziowe (retencja) i produkcja energii elektrycznej. Poniżej zapory znajduje się elektrownia wodna o mocy 13,364 MW. Głębokość zbiornika waha się między 40 a 47 metrów ze względu na działanie elektrowni. Wokół zbiornika znajduje się teren spacerowy.

Zapora Wodna Pilchowice jest drugą co do wysokości (po Solinie) i drugą co do wieku zaporą w Polsce. Ponadto jest to najwyższa w naszym kraju zapora kamienna oraz łukowa. Wysokość zapory to 62 m, a szerokość jej korony to 270 m. W wyniku budowy zapory powstał zalew o pow. 240 ha i pojemności 50 mln metrów sześciennych. Poniżej zapory zbudowano elektrownię o mocy 13,364 MW złożoną z 6 turbozespołów.

Zamek powstał na miejscu istniejącego tu grodu drewniano-ziemnego, podniesionego w 1108 r. do rangi kasztelanii przez Bolesława Krzywoustego. Kasztelania była wzmiankowana w bulli papieża Hadriana I w 1155 r. jako castrum Valan. Wzniesienie pierwszej murowanej budowli przypisuje się księciu Bolesławowi I Wysokiemu. Powstała ona w końcu XII wieku i składała się z muru obwodowego i sześciokątnej wieży. Na początku wieku XIII często na zamku przebywał książę Henryk I Brodaty wraz ze swoją małżonką Jadwigą (która została świętą i jest patronką Śląska). Książę rozbudował zamek o mieszkalną wieżę i licząca 9 metrów kaplicę. Wkrótce zastąpiono sześciokątną wieżę okrągłą, o średnicy 12 metrów i grubości murów do 3 metrów. Wieża dotrwała do naszych czasów i obecnie ma 12 metrów wysokości.

Ostrzyca (niem. Spitzberg) – wzgórze o wysokości 501 m n.p.m. na Pogórzu Kaczawskim będącym częścią Pogórza Zachodniosudeckiego. Wulkaniczne wzniesienie w kształcie stożka. Wzniesienie o dość stromych zboczach, z wyraźnie podkreślonym wierzchołkiem, wznosi się samotnie w środkowo-zachodniej części Wysoczyzny Ostrzyckiej, wyraźnie odróżniając się od płaskiego krajobrazu. Wzniesienie o zróżnicowanej budowie geologicznej, zbudowane z wulkanitów mioceńskich stanowiących część rdzenia dawnego wulkanu tarczowego wypełnionego lawą oraz pokrywy lawowej o zasadowej lawie. Zbudowana jest z bazanitu, skały zbliżonej do bazaltu. Jest to zasadowa skała wulkaniczna, barwy ciemnej, prawie czarnej, o teksturze afanitowej lub porfirowej. Od typowych bazaltów różni się większą zawartością oliwinu i obecnością skaleniowców. Bazanit budujący wzniesienie jest spękany tworzy regularne słupy. Na szczycie wzniesienia występują malownicze skałki. Duży kompleks na wschodnim stoku nosi nazwę Małej Ostrzycy. Niższe partie zbocza pokrywają utwory soliflukcyjnych, a u podnóża występują osady glacjalne, fluwioglacjalne. Wzniesienie porośnięte w całości lasem, skalne zbocza porasta z trudem wciskający się między skały, las odroślowy, który tworzy: jawor, jesion, lipa, wiąz i w mniejszych ilościach dąb. Niżej występuje świerk i brzoza. W szczytowej partii wzniesienia położonej powyżej 450 m n.p.m., utworzono rezerwat przyrody Ostrzyca Proboszczowicka o powierzchni 3,81 ha, w którym przede wszystkim chronione jest bazaltowe gołoborze i porastająca je roślinność naskalna. Sam szczyt, będący dominantą wysokościową okolicy, stanowi dobry punkt widokowy. Góra przy dobrej pogodzie jest widoczna z Karkonoszy.